در این مقاله خواهید خواند :
این از دهن بچه من دراومد؟
پاسخ بی ادبانه: گزنده، شوکه کننده و خجالت‌آور است و خانه را به میدان نبرد تبدیل می‌کند. جیم بوزیگا که سرپرست توسعه در بیمارستان کودکان پیتزبورگ است و یک کارگاه آموزش در مورد بی‌ادبی برای والدین برگزار می‌کند، معتقد است والدین با کمی درک کردن و خودداری می توانند به این نوع بی ادبی بچه ها پایان دهند.
بوزیگار می گوید: “کودکان بنا بر شخصیتشان، دلایل متفاوتی برای پاسخ بی ادبانه دارند.” کودکان می توانند گرسنه، خسته یا در دوران تحولات سنی باشند. ولی کودکانی که معمولا بی‌ادبی می‌کنند یک نقطه اشتراک دارند: آنها سعی دارند از پدر و مادر خود جدا شوند و به طور مستقل زندگی خود را اداره کنند.
چگونه باید این طغیان ها را کنترل کرد؟
بوزیگار پیشنهاد می‌دهد که پدران و مادران بعضی از رفتارهای فرزندشان را برسی کنند. ”به مدت سه روز، در مورد حرف هایی که فرزندتان می زند، موقعیتی که در آن قرار دارند و روشی که شما به آنها پاسخ داده اید یادداشت برداری کنید. ببینید که آیا الگویی هست که باید به آن توجه کنید و به خاطر داشته باشید زمانی که کودکان بی‌ادبی می‌کنند چیزی در درونشان در حال وقوع است. هدف این است که به آنها کمک کنیم از آن بصورت سازنده استفاده کنند.”
شش قانون برای دعوای عادلانه
شما هیچ وقت قادر نخواهید بود که از مخالفت با کودکانتان دوری کنید ولی می توانید یاد بگیرید که چگونه عادلانه دعوا کنید. بوزگار پیشنهاد می دهد هر یک از اعضای خانواده این قانون ها را دنبال کنند.
- به یکدیگر حمله نکنید
- تحقیر نکنید
- محکوم نکنید
- مشکل را تعریف کنید
- نحوه اصلاح آن را تعریف کنید
- برای جلوگیری از بروز آن در آینده راحلی پیدا کنید
پیش دبستانی ها
پاسخ بی ادبانه متداول: “نه!” و “چرا؟”
چگونه پاسخ دهیم: رفتارهای خوب را الگو قرار دهید و سعی کنید بگویید: ”بهتر نبود مجبور نبودیم کارهایی بکنیم که علاقه‌ای به انجام آن نداریم؟” فریاد نکشید و طعنه آمیز حرف نزنید. پاسخ شماست که مشخص می‌کند در آینده چه اتفاقی رخ می‌دهد. والدین هرگز قادر نخواهند بود که فرزندان خود را کنترل کنند. تنها کسی که می توانید کنترل کنید خودتان هستید. وقتی شما به عنوان الگو خود را کنترل می‌کنید به بچه ها هم یاد می دهید که چگونه خودشان را کنترل کنند.
کودکان مدرسه‌ای
پاسخ بی ادبانه متداول: ”تو نمیفهمی!” و “این عادلانه نیست!”
چگونه پاسخ دهیم: کودکان در این سن بیشتر نظر همسالانشان برایشان مهم است تا نظر شما. سعی می کنند روی اعصابتان راه بروند که عصبانی شوید. گولشان را نخورید! چون می بازید. کودکان دبستانی همیشه می خواهند حرف آخر را بزنند. درعوض، بگذارید کودک مشکل را بپذیرد و با او همدلی کنید. سعی کنید بگویید: ”تو فکر می کنی من دلیل ناراحتیت رو نمیدونم و این ناامید کننده است ولی تو داری بی‌احترامی می کنی. پس تا وقتی که آروم بشی و بتونی باهام منطقی صحبت کنی برو توی اتاقت.”
باید در بحث پیش دستی کنید تا بتوانید از پس “این عادلانه نیست” برآیید. محدودیت ها باعث افزایش کنترل درونی کودک می شود. محدودیت ها را وقتی قرار دهید که مطمئن شدید کودک شما آماده است که با امنیت از خیابان رد شود، تا دیر وقت بیدار بماند، و به قرار برود و… . بعد گفتن این حرف را امتحان کنید: ”میدونی که قانون خونه اینه که…”
پیش از نوجوانی (زیر 13 سال)
پاسخ بی ادبانه متداول: ”چرا بزرگش می کنی؟”
چگونه پاسخ دهیم: این گروه سنی بجای مسئولیت پذیری، والدین را در خط دفاعی قرار می دهند. فرض کنید دخترتان روسری که برایتان ارزش احساسی دارد را قرض گرفته و بعد آن را گم کرده. ممکن است از دهانتان بپرد:“ چجوری میتونی انقدر بی مسئولیت باشی؟” مراقب باشید. ممکن است جواب دهد: “خودت تا حالا چیزی رو گم نکردی؟ ببخشید که بی‌نقص نیستم!” به جای حمله سعی کنید منطقی صحبت کنید: ”تو اینکار رو کردی پس من این احساس رو دارم.” از همان خویشتن داری و احترامی که به مهمان خود نشان می‌دهید استفاده کنید. هدف شما این است که احساس خود را طوری بیان کنید که فرزندتان مسئولیت آن را قبول کند.
نوجوانان
پاسخ بی ادبانه متداول: ”تنهام بذار!” و “همش تقصیر توئه!”
چگونه پاسخ دهیم: مراقب باشید- نوجوانان با اینکه ممکن است شبیه بزرگسالان بنظر برسند، ولی کاملا منطقی نیستند. آنها متفاوت از بزرگسالان و کودکان فکر می کنند و معمولا حس می کنند آسیب ناپذیرند. در مورد پاسخ آنها نگران باشید و به آنها گوش بدهید. کمک کنید که متوجه شوند شما طرف آنها هستید. اگر گفتند که می خواهند تنهایشان بگذارید، کنار بکشید ولی تسلیم نشوید. رویکرد لطیف تری داشته باشید. بدون حمله و سرزنش برای آنها بنویسید که دوست دارید با او حرف بزنید. همیشه گفتگو را آزاد قرار دهید و با صدای آرام صحبت کنید. اگر روش داد و فریاد زدن را انتخاب کنید تنها چیزی که بدست می آورید طرد شدن است. و به یاد داشته باشید، شما همیشه رئیس خانه خود هستید؛ می توانید محدودیت هایی بگذارید. به عنوان والدین نمی‌توانید دوست فرزندانتان باشید ولی می‌توانید با آنها دوستانه برخورد کنید.